คำเตือน : สปอยล์เนื้อหาสำคัญๆแทบทั้ง
เป็นหนังที่ถ้านับความสนุกค
::การแบ่งชนชั้นและความเท่า
หนังนำเสนอประเด็นเรื่องการ
โดยระบุไว้ว่าคนที่ขึ้นรถไฟ
แน่นอนว่ากลุ่มคนที่ขึ้นฟรี
มันจึงไม่แปลกที่จะเกิดการเ
“ทำไมเขาได้กินสเต๊ก แต่เราได้กินแค่แท่งโปรตีน”
นั่นเป็นเพียงตัวอย่างหนึ่ง
ที่นำไปสู่การปฏิวัติเพื่อใ
แต่หากมองกลับไปที่จุดเริ่ม
ในมุมของเจ้าของรถไฟหรือชนช
ถ้ารถไฟขบวนนี้ไม่เปิดให้ขึ
คนกลุ่มนี้คงจะตายเรียบ
และไม่มีโอกาสได้มีชีวิตมาเ
ในเมื่อขึ้นมาฟรีก็ไม่ควรได
้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียม รึเปล่า? ก็ขึ้นมาฟรี อยู่ฟรี ยังจะขอกินของดีๆฟรีๆอีกอย่
างนั้นหรือ?
ถ้าแบบนั้นจะมีการเสียเงินข
ในเมื่อตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้น
คนเสียเงิน ได้จ่ายเพื่อแลกเปลี่ยนกับค
แต่คนขึ้นฟรี ไม่ได้จ่ายอะไร แต่กลับเรียกร้องไม่มีที่สิ
::ชนชั้นหรือหน้าที่?::
หากมองดูในช่วงแรก หนังเหมือนจะพาเราไปสู่โลกย
แต่หากมองดีๆแล้วมันไม่ใช่แ
คนท้ายขบวนที่มีความสามารถ เช่น
คนที่เล่นดนตรีได้ จะถูกเรียกไปขับกล่อมเพื่อค
เด็กที่มีส่วนสูงตามที่กำหน
รวมไปถึงคนที่เป็นพ่อครัวทำ
นี่จึงเป็นสาเหตุที่มีตั๋วฟ
แล้วใครจะมาทำหน้าที่เหล่าน
จ่ายค่าตั๋วมาตั้งแพง ย่อมอยากอยู่สบายๆ ไม่งั้นจะจ่ายทำไม
ในเมื่อจ่ายมาแล้ว คนที่ขึ้นฟรี ก็เหมือนถูกจ้างให้มาทำหน้า
::ไม่ทำหน้าที่ ไม่เสียสละ = ไม่รอด::
ภาพเด็กถูกนำไปทำหน้าที่แทน
แต่หากฟังเงื่อนไขของคนสร้า
ประเด็นนี้ค่อนข้างละเอียดอ
(มันไม่มีใครถูกหรือผิด 100%หรอก อยู่ที่เราเชื่อแบบไหน)
ถามว่าใช้แรงงานเด็กต่อเนื่
แต่หากมองภาพรวมทั้งระบบแล้
การเสียสละของเด็ก ทำให้คนบนรถไฟทั้งขบวนอยู่ร
ไม่ใช่แค่ชนชั้นสูงที่นั่งท
เรากำลังมองว่าอยากให้เด็กร
อด หรือ อยากให้คนทั้งรถไฟรอดกันล่ะ
?
คำถามแบบนี้เถียงกันให้ตายก
เพราะเรามักจะมีหลักคิดที่ต
แต่เรื่องนี้มันก็มีแต่เด็ก
และถ้ารถไฟไปต่อไม่ได้ เด็กซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของรถ
เราจะยอมโหดร้ายกับเด็กเพื่อรักษาระบบ
หรือ
เราจะทิ้งระบบเพื่อที่จะรักษาคุณธรรม (แต่อาจไม่มีใครรอดเลย)
ซึ่งพระเอกรู้สึกว่าสิ่งนี้
ซึ่งจะมองว่า ‘โห พระเอกเป็นคนดีจังเลย ยอมช่วยเด็ก’
แต่อย่าลืมว่าบนรถนั่น ทั้งทหาร คนท้ายขบวน(ที่ยังอาจเหลือร
เด็กที่เรียนหนังสือ (เป็นเด็กเหมือนกันนะ) ชนชั้นนำที่ทำผม ดมกาวไปวันๆ ต้องตายเรียบทั้งหมด
แบบนี้เราจะเรียกว่าสิ่งที่
::ความอำมหิต/ความหิว/
พระเอกบอกว่าเกลียดคนสร้างร
เพราะปล่อยเค้าไว้ท้ายขบวนโ
ทำให้พระเอกฆ่าแม่ของเด็กคน
นาทีนั้นพระเอกหิว แต่ไม่มีแท่งโปรตีนแจกเหมือ
ถ้ามองในมุมพระเอกแล้ว อาจจะเหมือนว่าคนคุมขบวนได้
ทำให้ความอำมหิตของพระเอกถู
แต่ในมุมของเจ้าของขบวน คนพวกนี้ขึ้นมาก็ฟรี เรียกร้องจะกิน จะกิน
ซึ่งยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไ
และสมดุลก็ยังไม่เกิด ถ้าทุกคนได้กินของดีๆกันหมด
มันดูเหมือนจะดี แต่รถไฟก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้
เพราะปลาที่จะกลายเป็นซูชิ ก็คงจะเกิดไม่ทัน
สุดท้ายอาจจะไม่ใช่แค่ท้ายข
แต่รวมถึงพวกหัวขบวนด้วย
ทรัพยากรบนโลกของเราเอง ก็มีจำนวนจำกัดเช่นกัน
ทุกวันนี้มันดูเหมือนพวกเรา
แต่พวกเราก็กำลังเผาผลาญทรั
ระบบทุนนิยมว่ามีเงินก็ซื้อ
ของจริงคือ บนโลกใบนี้เหลือทรัพยากรเท่
พระเอกขึ้นมาก็ฟรี แต่เรียกร้องอยากได้นั่นอยา
พอไม่ได้ก็โทษว่าเป็นความผิ
ทั้งๆที่ยังมีคนอื่นที่ยอมส
ถ้ามองอีกมุมนึง มันก็ไม่ต่างกับการที่เรามอ
คนที่ไม่จ่ายอะไรเลย แต่เรียกร้องอยากได้นั่นได้
ทรัพยากรมีจำกัด คนลงทุน ลงแรง ก็ควรจะได้สิ่งตอบแทนดีๆ
ไม่งั้นก็ไม่มีใครลงทุน ไม่มีใครซื้อตั๋ว รถไฟก็คงไม่เกิดขึ้นมา
บางมุมผมก็เหมือนจะเข้าข้าง
ในมุมพระเอกเอง จริงๆก็อาจจะไม่ผิดที่คิดว่
แต่ผมว่ามันก็เหมือนพระเอกอ
มันเลยเกิดการเรียกร้องว่า ทำไมคนนั้นได้ แล้วเราไม่ได้แบบเขา
ทั้งๆที่จุดเริ่มต้นของแต่ล
::สงครามไม่ทำให้อะไรดีขึ้น
สิ่งที่แสบที่สุดของหนังเรื
ตาแก่หลังรถไฟที่จริงๆแล้วเ
คอยยุยงปลุกปั่นให้คนตีกัน เพื่อจะลดจำนวนประชากรบนรถไ
เอาจริงๆ เหตุการณ์นี้ ผมแอบนึกถึงบรรดาม๊อบทั้งหล
มีคนสั่งการ และก็มีคนที่คลุกคลีกับคนที
แท้จริงแล้วผลประโยชน์จากสง
คือ คนที่รอดชีวิตจากสงคราม จะไม่มีประชากรมาแย่งอาหาร
แต่พระเอกไม่เข้าใจตรงจุดนี
พระเอกไม่ได้คิดเรื่องลดจำน
คิดแต่ว่าจะชนะ ไม่หยุดตั้งแต่ตอนที่ได้เนื
ซึ่งเมื่อถึงจุดสุดท้ายที่ค
ความแค้นและไฟสงครามก็ทำให้
คนที่เหลือตายเรียบ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น มีบางคนยังได้กินซูชิ บางคนยังได้กินสเต๊ก บางคนอาจจะได้แท่งโปรตีน แต่ก็ยังมีชีวิตรอด
สงครามทำลายทุกสิ่ง ทั้งชีวิต ทรัพย์สิน และทรัพยากรบนรถไฟ
::ความสงบสุขบนรถไฟ::
เราอาจคาดหวังให้รถไฟขบวนนี
แต่ตราบใดที่คนกลุ่มหนึ่งบน
ในขณะที่คนที่อยู่หัวขบวน
ก็ไม่อยากจะสละความสุขสบายส
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ คนหัวขบวนก็จะขัดขวางการเปล
ส่วนคนท้ายขบวนก็พยายามจะเป
เพราะคาดหวังว่าระบบมันจะดี
ซึ่งเมื่อคนท้ายขบวนต่อสู้จ
มันก็เหลือเพียงตัวเลือกว่า
ผลกระทบแบบเปิดประตูระเบิด
เช่น ถ้าโลกนี้ไม่ใช่ทุนนิยม ไม่มีระบบเงินตรา
ทุกคนก็ต้องไปออกป่าล่าสัตว
หรือเราจะยอมเป็นส่วนหนึ่งข
ซี่งการปฏิวัติจากคนท้ายขบว
ความสงบสุขบนรถไฟอาจจะเกิดข
และทำให้ทุกคนเข้าใจหน้าที่
แต่ถึงจะเข้าใจ มันก็น่าคิดต่อว่า ถ้าจำนวนประชากรเกิน
ใครล่ะจะอาสาเป็นผู้เสียสละ
เพื่อให้ประชากรอยู่ในปริมา
ณที่เหมาะสมกันล่ะ ?